Laatste redmiddel
Door een aantal omstandigheden woonden we al meer dan een jaar niet meer samen. Eigenlijk konden we niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. Dus als laatste redmiddel zijn we in Vlissingen terecht gekomen. Wat ons eigenlijk in de eerste sessie de ogen deed openen was dat Sjaak niet geinteresseerd was in details uit het verleden, maar dat hij meer bezig was met heden en toekomst. Hij schrijft weinig of niets op in je bijzijn, noch zit hij bij een vervolgsessie iets van zijn notities na te lezen. Vergis je echter niet in zijn quasi-nonchalante houding, want hij is vlijmscherp. Zelf ben ik altijd kritisch geweest over therapeuten, maar wij hebben in ieder geval ervaren dat het kan helpen. Mits je er zelf ook wel voor open kan en wil staan.
Wat bij de afsluiting van de sessies naar voren kwam was dat we het contact geleidelijk moeten opbouwen. Dit zijn we aan het doen en het gevolg is dat ik meer ‘thuis’ ben dan vlucht.